Oli otya!

Ondertussen zit de helft er al weer op. Ik weet niet zo goed of het nou snel of langzaam gaat. Het laatste verslag is al weer enige tijd geleden en eindigde met een zieke. Nadat Sharon een aantal dagen niets dat onder de categorie voedsel viel binnen hield, heeft ze dapper als ze is, een bezoekje aan de dokter gebracht. Een vingerprik en 3000shilling verder kwam daar de diagnose: malaria. We hadden niet anders verwacht want je schijnt hier ook als je niets mankeert en naar de dokter gaat met malaria terug te komen. Maar goed dat terzijde. Een flinke dosis medicijnen zouden haar er weer bovenop helpen. Deze bestonden onder andere uit vitamine pillen, paracetamol, twee antibiotica kuren, bloeddruk regulerende pillen en gelukkig ook nog de anti malaria tabletten. Als je na gaat dat ooit iemand met slaappillen en een wormenkuur naar huis is gestuurd ter behandeling van malaria mag je inderdaad je vraagtekens zetten bij deze bijzondere combinatie van medicijnen. Maar ondanks dat is ze er gelukkig weer helemaal boven op. Dit kwam mooi uit want we moesten shoppen voor de visitationday die zondags zou plaatsvinden. Aan mooie kleren in Oeganda geen gebrek. Aan fatsoen bij sommige mensen echter wel. Het winkelen wordt er niet leuker op wanneer je niet rustig kan kijken en je alleen maar teleurgestelde of soms zelfs boze blikken kijkt als je niets koopt of niet alle drie wat koopt. Eén vrouw spande echter de kroon. Ik was bang dat ze me de winkel niet meer uit zou laten voordat ik iets zou kopen. Toen ze doorhad dat ik echt niets zou kopen blokkeerde ze de ingang en begon ze te bedelen om geld. Whut!? Heel rap daar weg dus! Nee shoppen doe ik eigenlijk liever in Nederland maar de jurken hier zijn zo mooi. Je moet er wat voor over hebben ;)
Uiteindelijk zijn we allemaal geslaagd en bestond mijn schade uit een echte op maat gemaakte Oegandese jurk, echte Oegandese slippers en sandalen van echte Oegandese kwaliteit? Aangezien ze al een bezoekje aan de schoenmaker hebben gehad.
Visitationday was echt super leuk om mee te maken. Elke klas had een stukje voorbereid om te laten zien aan de ouders. Man o man wat kunnen die Oegandezen dansen! Die benen en heupen vliegen kanten op waarvan ik niet wist dat het mogelijk was! Af en toe werden de kinderen onderbroken door ouders of andere kinderen die geld in de handen van de kinderen stopten. Heel bijzonder..
Het lesgeven gaat de afgelopen weken steeds beter. We hebben besloten om onze eigen weg te kiezen en zijn er achter gekomen dat nieuwe dingen en spelletjes goed aan slaan, dus creatief als wij zijn vloeien de memories, domino’s, bingo’s, werkbladen, je kan het zo gek niet bedenken onze hersenen uit. De kinderen worden steeds opener en durven steeds meer te zeggen. Het is wel lastig om in te schatten wat kinderen al wel en niet kunnen vooral met rekenen. In Nederland worden dingen geautomatiseerd en wordt ons logica aangeleerd. Hier wordt 1 manier van uitrekenen aangeleerd en daar blijft het bij. Kinderen weten niet pats boem het antwoord op 7+3. Om tot dat antwoord te komen worden eerst 7 streepjes en dan 3 streepjes gezet en vervolgens worden die streepjes bij elkaar opgeteld, ook in de hogere groepen. Daar waar ze ons op school inzicht proberen te geven in hoe wiskunde in elkaar steekt leren ze hier overal regels voor en wordt er geen logica aangeleerd. Dit maakt het voor ons dan weer een uitdaging om te kijken of we ze dat inzicht misschien wel een klein beetje kunnen geven.
Vanwege al het harde werk dat we verrichten gebruiken we de weekenden om zoveel mogelijk te relaxen. Zo hebben we ondertussen een weekeind in lake Nabugabo vertoeft en afgelopen weekeind in Kampala. In lake Nabugabo hebben we getuigen mogen zijn van ons eerste wildife in Afrika. Jawel wij hebben mogen genieten van het leven van een kudde apen. Lake Nabugabo was echter verder niet echt voor herhaling vatbaar. De buitenkant van het huisje was het tegenover gestelde van de binnenkant, het lag vol met muizenpoep, de wc bril was bruin van de reut ,de douche gaf nadat het mij bij het aanraken van de doucheknop onder stroom had gezet geen warm water meer, Sharon haar matras/bed was verre van horizontaal en had prima kunnen functioneren als glijbaan en de gordijnroedes hingen half uit de muur. Dit is op zich niet zo erg maar aangezien we met zijn drieën in een twee persoonshuisje sliepen en een gordijnroede functioneerde als ophang systeem voor mijn klamboe en Sharon bij het dicht doen van de gordijnen niet alleen de gordijnen vast had maar ook de hele roede van de muur af trok, voelde ik me toch iets minder ontspannen toen ik daar op mijn matrasje naar de half uit de muur bungelende roede lag te koekeloeren. Maar optimistisch als we zijn hebben we ons de pret niet laten drukken en creatief als we zijn hebben we onszelf met een van papier gemaakt bezem achtig iets maar even ontdaan van de muizenpoep en met ontsmettende handgel de wc even een grondige poetsbeurt gegeven. Die roede, tja dat was gewoon op goed geluk hopen dat die zou blijven hangen. De eerste dag was het heerlijk rustig en voelden we ons heel even niet de muzungu totdat ik bij het bestellen van een biertje, onwetend als ik soms kan zijn, toestemde om met iemand op de foto te gaan. Voor ik het wist was ik een soort celebrity die door een dikke groep paparazi werd omsingeld en moest ik ook ineens met al zijn vrienden op de foto. Niet meer doen dus. De volgende dag stond in het teken van chillen, zwemmen en zonnen. Dus de dag begon met een dikke vette regen en onweersbui en zo zagen we heel even ons weekeind aan het meer in het water vallen. Gelukkig kwam in de middag toch de zon nog om het hoekje kijken en in een mum van tijd zag het zwart van de mensen. Dapper als we zijn hebben we ons tussen de meute begeven en zijn we in onze bikini in het zonnetje neergestreken. Negeren is een kwaliteit die ik hier sterk aan het ontwikkelen ben. Plaats jezelf op een plek met veel Oegandezen en voel je vooral niet aangekeken. Jemig! Het maakt volgens mij niet uit wat je aan hebt, een boerka, kleren, bikini of naakt. Om je heen vormen zich groepjes die je uitgebreid aan gaan zitten staren. Personen die dingen als i love you naar je roepen, met je op de foto willen, of je vriend willen worden zijn echt geen uitzondering en komen menig maal voorbij. Vanwege het lekkere windje en hoge staargehalte hadden we dan ook besloten om maar niet het water in te gaan en zo onopvallend mogelijk op onze handdoek in een boek te duiken.
Afgelopen weekeind hebben we er dan ook voor gekozen om weer een weekeindje anoniem te gaan en hebben we de ontspanning en luxe opgezocht in Kampala. Na de hele dag over de kraftmarket geslenterd te hebben en onze afding skills iets meer te hebben ontwikkeld zijn we de eerste souvenirs rijker. Afdingen blijft iets waar wij echt nog beter in moeten worden. Gelukkig weten we nu dat je ongeveer 1/3 van de prijs moet noemen die zij zeggen en zo langzaam tot een redelijke prijs kan komen en dat dus een onderhandeling van 25000 naar 24000 niet echt iets is om trots op te zijn :p
Volgende week nemen we al afscheid van de kinderen. Het einde komt steeds dichter bij en huis dus ook… maar eerst nog even genieten van de leuke, mooie en indrukwekkende dingen die we nog op het programma hebben staan.

Cula Bulungi!