tijd voor iets nieuws

"karibu" You are welcome.
En zo voel ik me ook. Tanzania. Een uur van de grens verwijderd maar wat een verschil met Uganda.

We hadden tijd over en op advies van een kamergenoot in Kampala hebben we die tijd benut door een bezoek te brengen aan Tanzania. Na een lange busreis en een paar euro's armer hebben we onze eerste twee nachten in Bukoba doorgebracht. We arriveerden in het donker dus verschil qua omgeving was slecht te zien. Maar de manier waarop we werden ontvangen bij onze verblijfplaats.Wauw, wat een vriendelijkheid. Na een late maaltijd van chips mayaie naar binnen gewerkt te hebben. (spreek mayaie hard op uit en misschien ontdek je wat het is) heb ik mij op uitnodiging aangesloten bij de zingende en dansende jongens rond het kampvuur. Erg gezellige engeïnteresseerde sociale mensen. Ondanks de gezelligheid redelijk op tijd naar bed. De volgende dag hebben we een tweede klas kaartje gekocht voor de boot naar Mwanza van de dag daarop en een bezoek gebracht aan Bukoba town en de markt. Wat is het hier schoon zeg! en georganiseerd! Dat is wel even een verschil met Uganda. De mensen zijn hier heel vriendelijk en helemaal niet opdringerig. Je kan gewoon rustig over de markt en in winkeltjes kijken zonder dat je je bijna verplicht voelt om iets te kopen. Niet dat dat overal in Uganda gebeurt en alle mensen opdringerig zijn maar wel veel. Ook even een Tanzaniaanse simkaart aangeschaft om zo nu en dan het thuisfront op de hoogte te kunnen houden van onze activiteiten.

We sliepen op "camping" kiroyera in twee banda's die gevestigd stonden op een strandje van lake victoria.Een Banda is een soort huisje en die van ons was gemaakt van bamboe en een soort rieten dak. Super schattig en sfeervol. Enige nadeel was dat het 's nachts heel hard waaide en het eigenlijk niet heel veel verschil maakte of je nou binnen de banda of buiten de banda zat. Helemaal niet toen onze deur steeds open werd gerukt door de wind. Maar creatief als we zijn hebben we de deur de eerste nacht dicht gebonden met mijn slaapzakhoes en de tweede nacht functioneerde Sharon haar touw als reddende engel. Helaas hadden wij niets voor haar toen ze die nacht nat regende.

De volgende dag hadden we een ietwat verlaat ontbijt/lunch/brunch want Afrikanen zijn afrikanen dus ook in Tanzania niet tijd even snel ;) Van onze camping meneer hadden we begrepen dat er ergens een mooi uitzichtpunt moest zijn en het leekons een leuk idee om onze laatste dag Bukoba die eens te gaan bezoeken. Engels sprekende mensen zijn hier echter vrij schaars en we kregen ondanks handen en voeten werk niet duidelijk waar we heen wilden. Gelukkig kenden ze wel kiroyera en zo kwamen we weer terug op de camping. Toen we aan de campingman vertelden wat we wilden was het allemaal geen probleem en ging hij het allemaal regelen. Deze man krijgt van ons qua gastvrijheid, vriendelijkheid en behulpzaamheid een 11, niks moet alles mag en kan en nergens hangt een voorwaarde aan vast of zit een addertje onder het gras. (ineens betalen bijvoorbeeld). En zo kwam het dat we niet veel later op een boda rondtourde door het mooie Bukoba. Rond een uurtje of 7 was het tijd om ons richting de boot te begeven en ons voor te bereiden op een lange tocht naar de overkant. De boot was....verschrikkelijk.. hetwas echt heel vies en het stonk. De kakkerlakken renden over het dek, beneden lagen mensen in de bagagerekken en op de banken. De slaapcabine was klein, warm en benauwd en riep behoorlijke claustrofobische gevoelens op. Even voelde ik me een soort vluchteling ofzo. Snel die gedachte van me afgezet en een poging doen tot slapen. In de nacht werd het niet beter en ik was dan ook blij dat we 10 uur later voet aan land zetten in Mwanza. Op internet hadden we een goedkoop hotelletje gevonden.dit goedkope hotelletje stond echter naast een bouwput en zag er zelf ook uit als een bouwput. Toch maar ergens anders heen dus. Gelukkig genoeg hotels in de straat en zo hoefden we niet al te lang te zoeken. Even opfrissen en opzoek naar een ontbijt/lunch plek. Tijdens onze brunch raakten we aan de praat met een Engels sprekende medewerkerHij wist wel wat dingen die we moesten bezoeken en wilde ons wel mee op pad nemen. Achterdochtig als we zijn vertrouwden we het niet helemaal en hebben we ons alleen naar een soort van craftmarket waar kunst van straatkinderen wordt verkocht laten brengen. Daarna besloten we op eigen houtje de bismack rock en het monument waar deze vriendelijke jongen ons over had verteld te zoeken. Na enige tijd zoeken en zonder iets wijzer te worden van de niet engels sprekende tanzanianen hebben wij ons in een dalahdalah(matatu) laten plaatsen door iemand die er sterk van overtuigd was dat hij wel wist waar we heen moesten maar het zelf nog niet wisten. Aangekomen op de plaats van bestemming dachten we misschien dat zich boven op 1 van de heuvels de bismack rock of het monument zou bevinden. Dus zo begonnen we aan onze wandeltochtnaar bestemming onbekend op de top van de heuvel. Hierbij werden we door een dorpje geleid waarvan ik qua locatie kon begrijpen dat ze daar zaten. Het uitzicht was namelijk prachtig. Maar praktisch is anders. Met een tussenstop voor de regen in een nog niet afgebouwd huisje, bereikten we eindelijk de top van de heuvel. En je raad het al. Op de top van de heuvel was bijzonder weinig van een monument of de bismackrock te zien, ondanks dat we niet wisten hoe het eruit zag konden we ook met een beetje fantasie geen bismackrock of monument vormen. Er was namelijk niets. Sterker nog we waren enige heuvels en dus enige afstand van lake Victoria verwijderd. En lake Victoria is waar de bismackrock en het monument zich zouden bevinden. Op de terug weg kregen we ineens een helder moment en viel het kwartje van wat de driver nou eigenlijk zei: hij had het steedsover livelside.(wij dachten dat dat misschien de naam van een vieuwpoint of heuvel was ofzo.) Maar nee hoor dat enorme restaurant aan het begin van de weg was gedoopt tot riverside. Daar maar even wat drinken dus. Al snel trokken we de aandacht van een man die graag wilde dat we nog wat bestelden. Na wat enige mis communicatie vanuit mijn kant. (Ik dacht dat we wat te drinken moesten bestellen zodat hij zijn rekening kon betalen, ja kben niet altijd even helder) en wat aandringen van die man zijn kant het drankje (op zijn rekening) maar geaccepteerd. Toen er echter nog een drankje arriveerde terwijl we nog geen slok van ons nieuwe drankje hadden genomen voelden we ons toch een beetje ongemakkelijk. De man echter was beledigd dat we het niet wilden aannemen en stond er op dat we het drinken dan mee namen. Nou vooruit dan maar. Op de terug weg mochtenwe getuige zijn van een clipopname en leek het ze ook wel leuk als wij in de clip zouden dansen. Gezien mijn dansskills heb ik vriendelijk bedankt en met verbazing staan kijken naar de dans moves van deze niet al te oude dames en heren.

We hadden een leuke dag gehad maar hadden Mwanza ook wel gezien(dachten we) dus na enig dubio over op welke manier we wilden terug reizen toch besloten om de volgende dag een kaartje voor de boot van zondag te kopen (hij ging niet eerder) die ochtend liepen we een jongen tegen het lijf, of eigenlijk liep hij ons tegen het lijf, die van alles voor ons kon regelen. We raakten met elkaar aan de praat en binnen no-time zaten we met een hem en een vriend van hem wat te drinken en de aankomende dagen te bespreken. Hollands als we zijn bleven we achterdochtig maar we hebbenprachtige dingen van mwanza mogen zien. Zo belanden we die middag boven op een berg met een prachtig uitzicht en hebben een paar kinderen zich uit kunnen leven op ons haar, met als gevolg dat we toch wel een beetje vreemd werden aangeken op de terugweg. 's avonds onder het genot van een tanzaniaanse band wat eten naar binnen gewerkt en optijd naar bed want de volgende dag vroeg op voor een bootreis langs een aantal eilanden. Nadat we sochtends onze spullen in een ander hostel hadden gedumpt. (we gingen ergens anders goedkoper en veiliger slapen) hebben we wat eten gehaald op de markt. Ondertussen waren we vergezeld door Laura een canadees meisje dat ineens ook met ons mee zou gaan.helemaal prima! (dit gaf ons toch een wat rustiger gevoel) de kans dat we nou ontvoerd zouden worden was minder groot ;).Als wij van te voren hadden geweten wat voor boot ons de aankomende 6 uur zou rondvaren hadden we waarschijnlijk gepast. Maar dat wisten we niet en zo kwam het dat we in een soort mini houten titanic stapten waarbij we precies in evenwicht moesten zitten omdat die anders omsloeg (althans zo voelde het) gelukkig hadden we een extra man mee om het naar binnen stromende water met een emmertje weer naar buiten te loodsen. Je kan je vast wel indenken dat we wel eens relaxter in een bootje hebben gezeten. De bootreis was verder echt wel de moeite waard. Ondanks dat we de beloofde bloedende boom, de vis die in een slang veranderd, het souvenirs winkeltje van de aidskinderen en het monument voor de gezonken ferry allemaal niet hebben gezien. Hebben we na een beste klim wel mogen genieten van een prachtig uitzicht over het victoriameer. Hebben we getuigen mogen zijn hoe ze hier met kinderen met aids omgaan (die worden namelijk gewoon op een eiland gedropt.) is makkelijk als de overheid ze nodig heeft wanneer er bijvoorbeeld een gift is gedaan. Hebben we een krokodil in het water zien liggen wachten op een prooi en is me verteld dat de filmpjes op national geografic wel degelijk waar zijn en krokodillen wel jagen. Ook hebben we van een afstandje nog wat wildlife mogen zien op een soort dierentuin eiland. En hebben we eindelijk de Bismack rock bewonderd. Die dus niet boven op een heuvel stond maar gewoon midden in het water en praktisch niet te missen was.

Het water werd iets onrustiger en wij dus ook. We wilden dan ook maar al te graag weer voet aan land zetten. en dat deden we dan ook. Aangekomen bij het nieuwe hostel bleek er ineensgeen matras meer bij gelegd kunnen worden en hadden we zo ineens geen slaapplek meer omdat er niet genoeg ruimte meer was. Dat betekende opzoek naar een nieuwe slaapplek. Gelukkig was 1 van de jongens bij ons en kon als tolk functioneren. Zo hadden we redelijk snel weer een nieuwe slaapplek en was het tijd om wat te eten en afscheid te nemen van laura.

Aangezien we die zondag tijd over hadden tot de boot zou vertrekken, hebben we ons haar in laten vlechten "voor een mooie prijs" die achteraf 4 keer minder mooi was dan de normale prijs. Nou maar hopen dat het een beetje blijft zitten dan ( aangezien ik dit veel later schrijf weet ik dat dat niet het geval zal zijn) :p maargoed. We krijgen veel complimenten van onze medemens en zijn er zelf stiekem ook wel blij mee.Het was tijd om afscheid te nemen en terug te gaan naar de boot. dit afscheid was verre van "normaal" wat dan misschien ook aangaf dat het goed was dat we gingen. Op de boot besloten we om de chill plek waar we de eerste keer niet van wisten maar op te zoeken. Hier raakte we voor de verandering weer met iemand aan de praat. Deze keer hadden we iemand tegen het lijf gelopen die het wel een goed idee vond dat we wat goud en diamanten mee namen zodat we zijn handel in Nederland konden uitbereiden. Een goeie vriendendienst (dat waren we immers want we hadden hoi tegen elkaar gezegd) Het feit dat het illegaal was was niet erg want hij zou het verwerken in sieraden, zo zou het niet opvallen. de locked up abroad scènes schoten door mijn hoofd en we hebben die man toch maar vriendelijk verteld dat wij niet de juiste personen waren voor deze klus. ondertussen was sjaanmet iemand anders aan de klets geraakt en zo kwam het dat we die dag daarna een gratis overnachting hadden bij iemand van een vrijwilligers organisatie. Echter niet alleen de overnachting was gratis. ons ontbijt, lunch, avondeten en drinken werd allemaal voor ons verzorgd. Geweldig hoe je tijdens het reizen kennis maakt met verschillende mensen. De volgende dag gingen we terug naar Oeganda. In mijn volgende verslag zal ik hier verder over schrijven. En ik kan je vertellen. Het begon meteen goed.