Daar zijn we dan.
Blijf op de hoogte en volg Susan
23 Februari 2014 | Oeganda, Bukomansimbi
Het eerste verhaal vanuit Bukomansimi een dorpje in Uganda binnen het koninkrijk Buganda en waar de mensen Luganda spreken.
Ik heb me nog nooit zo wit gevoeld maar gelukkig ben ik verbrand... Heel erg verbrand.
Dit is het land waar wij moezoengoe’s zijn en dit ook constant te horen krijgen. Het verkeer aan alle kanten langs je heen raast, er officieel links wordt gereden maar ook prima rechts gereden kan worden. Daar waar je als bestuurder zomaar een boete kan krijgen maar ook de politie kan omkopen voor €1,50. Waar het niet uitmaakt of een auto bedoeld is voor vijf personen want met een beetje drukken en duwen pas je er makkelijk met 9 volwassenen en een kind in. Ook de bodaboda is niet bestemd voor 2 maar prima te bezetten met 3 personen en bagage. Daar waar de toeter wordt gebruikt als teken dat je aan de kant moet maar er zoveel getoeterd wordt dat je niet weet wie er nou aan de kant moet.
Het land waar de mensen op straat leven en een dorp er uit ziet als één grote markt waar je alles kan kopen. Zelfs je grafkist is op straat uit te zoeken. Hier kennen ze geen haast, maar werken ze wel zeven dagen per week. Hier zie je de vrouwen en kinderen met jerrycans water op hun hoofd de heuvel op en af lopen want hier is geen riolering. Alles wordt trouwens gedragen ze zijn hier erg goed in bepakken en bezakken, zowel van zichzelf als van de fietsen en andere voertuigen. In het weekeind is er geen stroom, want dat wordt verkocht aan de buren.
Het is hier warm en droog en daardoor heel erg stoffig waardoor alles oranje kleurt. Overal ligt troep, voornamelijk plastic. En toch is het hier prachtig. Overal zijn bananenbomen, palmbomen, mangobomen, cactussen en nog meer bomen waarvan ik het bestaan nooit heb geweten. Er zijn zo verschrikkelijk veel verschillende soorten vogels, het is hier nooit stil.
Wij zijn hier nu drie dagen maar het voelt als een maand. Niet omdat we ons vervelen maar door alle indrukken die we binnen krijgen. We zijn na een lange vlucht geland in Entebbe en werden daar verre van vriendelijk ontvangen door de douane. Vervolgens zijn we daar opgehaald om vervolgens onze eerste nacht door te brengen in een hostel. De volgende dag hebben we alvast een voorproefje gehad van hoe het gaat met tijdsafpraken en werden we anderhalf uur later dan afgesproken door onze privé taxi opgehaald. Na een rit van ongeveer vijf uur waarbij we alle kanten op zijn geschud, een stop op de evenaar hebben gemaakt en ik maar een paar keer doodsangsten heb uitgestaan kwamen we aan op onze bestemming, Bukomansimbi. We hebben een gedeelde woonkamer en twee slaapkamers, een gat in de grond functioneert als toilet (wel in een apart gebouw) en er is een koude douche aanwezig. De volgende dag hebben we een rondleiding gehad in Masaka (3kwartier verderop) waarbij we ons vervolgens op een bodaboda(soort brommer) naar een privé zwembad hebben laten vervoeren en hier heerlijk hebben relaxed. Na een overnachting in Masaka (15euro incl. ontbijt, avondeten en drinken) hebben we ons gewaagt aan het openbaar vervoer terug, jawel driekwartier met negen volwassenen en 1 kind in een 5 persoon auto. Kan best!
Morgen gaan we kennis maken met de school en krijgen we meer te horen over hoe en wat.
Voor nu….
Tot de volgende keer!
Ik heb me nog nooit zo wit gevoeld maar gelukkig ben ik verbrand... Heel erg verbrand.
Dit is het land waar wij moezoengoe’s zijn en dit ook constant te horen krijgen. Het verkeer aan alle kanten langs je heen raast, er officieel links wordt gereden maar ook prima rechts gereden kan worden. Daar waar je als bestuurder zomaar een boete kan krijgen maar ook de politie kan omkopen voor €1,50. Waar het niet uitmaakt of een auto bedoeld is voor vijf personen want met een beetje drukken en duwen pas je er makkelijk met 9 volwassenen en een kind in. Ook de bodaboda is niet bestemd voor 2 maar prima te bezetten met 3 personen en bagage. Daar waar de toeter wordt gebruikt als teken dat je aan de kant moet maar er zoveel getoeterd wordt dat je niet weet wie er nou aan de kant moet.
Het land waar de mensen op straat leven en een dorp er uit ziet als één grote markt waar je alles kan kopen. Zelfs je grafkist is op straat uit te zoeken. Hier kennen ze geen haast, maar werken ze wel zeven dagen per week. Hier zie je de vrouwen en kinderen met jerrycans water op hun hoofd de heuvel op en af lopen want hier is geen riolering. Alles wordt trouwens gedragen ze zijn hier erg goed in bepakken en bezakken, zowel van zichzelf als van de fietsen en andere voertuigen. In het weekeind is er geen stroom, want dat wordt verkocht aan de buren.
Het is hier warm en droog en daardoor heel erg stoffig waardoor alles oranje kleurt. Overal ligt troep, voornamelijk plastic. En toch is het hier prachtig. Overal zijn bananenbomen, palmbomen, mangobomen, cactussen en nog meer bomen waarvan ik het bestaan nooit heb geweten. Er zijn zo verschrikkelijk veel verschillende soorten vogels, het is hier nooit stil.
Wij zijn hier nu drie dagen maar het voelt als een maand. Niet omdat we ons vervelen maar door alle indrukken die we binnen krijgen. We zijn na een lange vlucht geland in Entebbe en werden daar verre van vriendelijk ontvangen door de douane. Vervolgens zijn we daar opgehaald om vervolgens onze eerste nacht door te brengen in een hostel. De volgende dag hebben we alvast een voorproefje gehad van hoe het gaat met tijdsafpraken en werden we anderhalf uur later dan afgesproken door onze privé taxi opgehaald. Na een rit van ongeveer vijf uur waarbij we alle kanten op zijn geschud, een stop op de evenaar hebben gemaakt en ik maar een paar keer doodsangsten heb uitgestaan kwamen we aan op onze bestemming, Bukomansimbi. We hebben een gedeelde woonkamer en twee slaapkamers, een gat in de grond functioneert als toilet (wel in een apart gebouw) en er is een koude douche aanwezig. De volgende dag hebben we een rondleiding gehad in Masaka (3kwartier verderop) waarbij we ons vervolgens op een bodaboda(soort brommer) naar een privé zwembad hebben laten vervoeren en hier heerlijk hebben relaxed. Na een overnachting in Masaka (15euro incl. ontbijt, avondeten en drinken) hebben we ons gewaagt aan het openbaar vervoer terug, jawel driekwartier met negen volwassenen en 1 kind in een 5 persoon auto. Kan best!
Morgen gaan we kennis maken met de school en krijgen we meer te horen over hoe en wat.
Voor nu….
Tot de volgende keer!
-
23 Februari 2014 - 20:37
Nathasja :
Hahaha leuk om te lezen! Gelukkig is het niet warm en ruikt iedereen iedereen heel fris, dan maakt het ook niet uit dat je lekker knus zit. Je schrijft erg leuk dus ben benieuwd naar je volgende verslag! -
23 Februari 2014 - 20:43
Matty:
Wat een subliem leuk geschreven verhaal. Ik zie het helemaal voor me hahahaha. Een groot avontuur. Ik verheug me op je volgende verhaal. x Matty -
23 Februari 2014 - 22:00
Gerda Van Schagen:
Leuk Suus, even het ook een beetje meemaken door te lezen wat er allemaal gebeurd met jullie daar in Afrika.
Maar die drie maanden gaan wel snel voorbij als je nu al het gevoel hebt dat je er al een maand zit! -
24 Februari 2014 - 20:55
Fam Dierkes:
Hey hallo Susan,
Wat een prachtig verhaal en geweldig om te lezen.....
We hebben al heel wat gehoord van onze Daniëlle en zien jullie helemaal voor ons daar in het verre Oeganda.
Het echte werk gaat nu beginnen voor jullie alle drie.
Geniet er van en maak er een mooie tijd van daar ver weg
.
We volgen je ........
Groetjes de ouders en zusje van Daniëlle -
24 Februari 2014 - 21:04
Huub:
Wat een leuk verhaal. Ik zie uit naar het volgende avontuur ,! -
25 Februari 2014 - 18:48
Margaret :
Dag Susan,
Wat al een belevenissen die eerst dagen en wat een leuke foto's. Wij gaan jullie drieën veel volgen hier in Nederland. Veel plezier daar met elkaar!!
Hartelijke groeten, Margaret (moeder van Sharon)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
