het tweede verhaal vanuit Bukomansimbi

Hoe meer hoe beter.

Afgelopen week hebben we ons een beetje wegwijs binnen de school(kidsgear) en het onderwijs proberen te maken. Apart om mee te maken hoe hier les wordt gegeven. De lessen zijn heel klassikaal en alles wat door de leraar wordt gezegd wordt in koor door de leerlingen herhaalt, herhaalt en nogmaals herhaalt. De lessen beginnen hier om 07.00 ’s ochtends, en nee ze zijn niet vanwege de gemiddelde 30 graden of hoger om 12.00 weer vrij. Ze gaan rustig door tot de avond, soms wel tot 21.00. Op zaterdag zijn ze gelukkig wel al om 12.00 vrij. Een goede voorbereiding voor Hoys college(high school) want daar beginnen ze om 06.30 en gaan ze ook door tot 21.00. Hier hebben ze gelukkig op zondag wat ontspanning en doen ze de actieve vakken zoals sport en spel, drama, dans en zang.  Ik sta er dan ook niet van te kijken dat ik zo nu en dan een leerling of leerkracht in slaap zie vallen in de klas.

Het onderwijs is niet te vergelijken met dat van Nederland. Naast het feit dat alles heel klassikaal is, de kinderen 6 a7 dagen 12 uur per dag in de schoolbanken zitten wordt hier ontzettend veel getoetst. Hoe meer toetsen  hoe beter de kinderen worden in het maken van toetsen. Hoe meer uren hoe meer leerstof er kan worden aangeboden, hoe meer herhaling hoe beter die leerstof blijft hangen. Niet alleen hoe meer speelt hier een grote rol ook hoe eerder. Kinderen leren hier al vanaf hun eerste schooldag schrijven. Dit kan betekenen dat een kind van drie of jonger al met een potlood de zinnen van het bord zo netjes mogelijk over probeert te schrijven in zijn schrift. Ja een kind van drie, niet omdat de kinderen hier vanaf de leeftijd vanaf drie welkom zijn maar gewoon omdat ze hier simpelweg niet aan een geboorteregister doen en dus niet weten hoe oud ze zijn.  Hier ben je dus letterlijk zo oud als je je voelt ;)

De leerkrachten zijn allemaal heel aardig en super netjes gekleed. Een leerkracht hier geniet heel veel respect van zijn leerlingen. Zo moet een leerling staan wanneer het antwoord geeft en knielen wanneer het iets vraagt. Iets anders dan het antwoord op de vraag van de leerkracht hoor je hier niet van de leerlingen. Kunnen de kinderen in Nederland nog wat van leren! ;) Ook wij als muzungu’s worden door de leerlingen met veel respect behandeld, ondanks het uitgebreide, eeuwige, onophoudelijke gestaar en muzungu geroep, wat in Nederland natuurlijk verre van beleeft is aangezien muzungu zoiets betekent als blanke, buitenstaander, vreemdeling, of buitenlander. Zou ik in Nederland eens naar een buitenlander moeten roepen! Denk dat ik dan goed kan testen hoe hard ik nou eigenlijk kan rennen. Maar goed in Nederland zal je ook niet zo snel iemand tegen komen die nog nooit iemand met een andere huidskleur heeft gezien.

Dacht ik dat het gestaar op school erg was dan had ik het mooi mis. Na het doen van een aantal boodschappen waarbij we hartelijk zijn uitgelachen of toegelachen de gehele tijd dat we in de winkel waren, laten we het bij toelachen houden, had ik trek van de lange wandeling en heb ik mij midden in het gestaar, gewijs en gelach, neer gepland op een muurtje om mijn net gekochte, overheerlijke rolex(soort pannenkoek met ei, paprika, tomaat en ui) op te eten. Hier kregen wij al snel gezelschap van twee meiden die een kwartier lang, op nog geen 5 meter afstand, ons met open mond hebben staan observeren. Ik ben toen ook zo brutaal geweest om stiekem een foto van ze te maken. Maar als klap op de vuurpijl kwamen er tussendoor drie meiden voorbij die met gebogen hoofd voor ons neerknielden… Ik weet dat ik moet proberen te wennen aan het gestaar en alles maar dit vond ik toch wel ongemakkelijk. Ik heb uiteraard wel vriendelijk terug gegroet.

Het schijnt dat de huid van muzungu’s er uit ziet als goud wanneer de zon erop schijnt. Nou wel wit goud dan want reflecteren doe ik wel maar het goud is ver te zoeken!

Ik blijf me hier iedere dag verbazen over van alles en nog wat, ik verbaas me ook rustig nog een keer over iets waar ik me al eerder over had verbaast. Zo verbaas ik me bijvoorbeeld iedere dag over de hoeveelheid eten die zowel de kinderen als de leerkrachten opscheppen tijdens lunch. Stel je je eens een groot diep bord voor. Schep daar in gedachten niet één of twee scheppen rijst bij op maar vijf. En dan niet van die kleine schepjes he! Doe daar in gedachten nog 4 soeplepels bonen bij op en je hebt een creatie op je bord liggen die iets weg heeft van de hoogste berg hier in Uganda. Eetsmakelijk! Ik hou het bij het opscheppen op het creëren van Nederlandse landschappen.  De kinderen creëren die bergen overigens niet met rijst maar met pocho (dikke maispap) en bonen.

Ook het afval blijft mij verbazen. Iedereen gooit alles maar van zich af. Er zijn ook geen vuilnisbakken te vinden. En als ze te vinden zijn dan worden ze geleegd op de grootste vuilnisbak, de straat. Hier en daar zijn kuilen in de grond waar het afval wordt verzameld zodat het vervolgens verbrand kan worden. Zo blijft het toch een soort van schoon.

Qua feesten zit het bij de Ugandezen volgens mij wel goed, het lijkt iedere avond wel feest. De muziek komt nog tot ‘sochtends vroeg de berg opgerold waarna het zich af lost met het geluid van de vroege vogels. Ook in Bukomansimbi is het dus nooit stil.

Het uitzicht vanaf onze berg is trouwens prachtig. Ondanks dat de bergen om ons heen toch steeds dezelfde bergen blijven kan ik er uren naar blijven staren. Ook het eten is geen vervelende bijkomstigheid. De kookkunsten van Grace (onze huishoudster) zijn iedere avond weer een compliment waard. Hoe ze het voor elkaar krijgt op die paar kolen en aluminium pannen blijft voor mij nog een raadsel. Maar ik kan daar zeker wel aan wennen. (Onze lichaampjes hebben het er daarentegen wat lastiger mee.)

Voor degene die het allemaal een beetje spannend vinden dat wij ons hier prima vermaken in het verre Uganda. Als het donker is worden we bewaakt door twee bewakers met een niet al te subtiel geweer die ondanks dat ze ook wel een veilig gevoel geven, ze mij met hun dementorachtige verschijningen al een paar keer de stuipen op het lijf hebben gejaagd.

Voor nu zeg ik Cula bulungi!(fijne avond) En tot de volgende keer.

( Voor degene die het nog niet wisten. Internet is hier op zijn Ugandees, het uploaden van foto’s is vanwege de snelheid, het gebrek aan internet of stroom dan ook niet altijd mogelijk)